Dag 16 donderdag 4 augustus

Goedemorgen Penang! De avond ervoor hadden we bij het hotel een taxi geregeld. Vanwege de ochtendspits wilden we geen risico nemen om de vlucht te missen. Alhoewel je in deze landen vaak slechts een uur van te voren op de luchthaven hoeft te zijn, konden we om 06.30 uur de taxi in.

Keurig op tijd werden we ontvangen door een praatgrage chauffeur. Hij bracht ons in 45 minuten naar het vliegveld en kon onderweg veel vertellen over de stad Penang. Eenmaal op de luchthaven aten we een ontbijt van de Starbucks en konden we lekker ontspannen toewerken naar onze binnenlandse vlucht. Sam was nog wel even bang dat hij al zijn gevonden schelpen moest inleveren bij de bagage controle, maar werd gerustgesteld toen hij mocht doorlopen.

Vooraf waren we wat sceptisch over ons geboekte verblijf op de Perhentian. Veel slechte recensies gelezen op het internet, maar er was zo weinig vrij om online te boeken. We kozen voor het eiland Besar omdat daar de meeste gezinnen met kinderen verbleven. Voor het eiland Kecil hadden we ook kunnen kiezen, maar dat was meer voor de jongeren. Wij kozen voor Besar en het verblijf Flora Bay Resort, nadat enkele tussenpersonen hadden bemiddeld.

Na een prettige vlucht, kwamen we aan op Kota Bahru. Inclusief de boeking van het verblijf, hadden we ook het vervoer over land en zee geregeld. Er hing een blaadje met de naam Miranda op het hekwerk bij de arrivals-zone, echter was er bij aankomst nog geen chauffeur te bekennen. Ons werd gezegd, dat we even moesten wachten. Na tien minuten arriveerde ons taxibusje en vertrokken we met een uurtje rijden naar de boot in Kuala Besut. Een klein dorpje aan het water. We werden ontvangen door de haven- medewerkers die uiterst luidruchtig waren, en kregen met hand en gebaar de nodige uitleg. Nadat we toeristenbelasting hadden betaald, mochten we ongeveer 30 minuten wachten voordat we gingen boarden op de boot die ons richting Perhentian bracht.

Palau Perhentian Besar

Toen we de baai binnen vaarden, zagen we een prachtig strand uitgestrekt over ongeveer een kilometer. Palmbomen en enkele hutjes. We zagen niet veel toeristen. Er heerste rust en op het strand waar wij verbleven waren lang niet alle hutjes bezet. Althans zo leek het. De pandemie heeft er hier ook ingehakt. Op een duikschool, enkele hutjes en ook een barretje na, was er zon, zee en rust.

Verblijf Flora Bay Resort

Bij het inchecken kregen we vrij direct de sleutels in onze handen gedrukt en liep de receptionist mee naar ons chalet. chaletnummer 98 kregen we toegewezen. Bij binnenkomst rook René direct al een penetrante lucht van vocht/schimmel. Een proper verblijf met twee tweepersoonsbedden, sterk verouderde airco en een douche met wasbak waren het enige comfort. Voor zeventig euro per nacht, namen wij het voor lief. Genoegen nemen met de eenvoud, we kennen het vanuit eerdere reiservaringen met ons twee.

In de avond zochten wij de gezelligheid op bij ons verblijf. Je kon er heerlijk buiten zitten en voor eiland begrippen, hadden we de keuze voor het avondeten van een uitgebreide kaart. We hebben na het eten nog even heerlijk gewandeld over het uitgestrekte strand, waarbij onze jongens zich heerlijk vermaakten met schelpen zoeken, maken van zandkastelen, gleuven maken waar zeewater doorheen kon lopen en boompje klimmen. Echte padvinders.

Terwijl wij echt even moesten schakelen bij aankomst over de rust die er heerste en ons chalet, waren de kids uiterst in hun nopjes. Sam zei nog wel een leuke uitspraak: 'papa, het is hier blankheet'. Ik denk dat hij bloedheet bedoelde. Kletsen kunnen ze en op ieder verblijf worden ze ook omarmd met vriendelijkheid en charme. Maleisiërs zijn gek met kinderen.

De avond brak aan en na een gezellig gesprek met een stel Nederlanders uit Amsterdam kropen we lekker in ons nestje.

Dag 17 vrijdag 5 augustus

Wat hebben we een verschrikkelijke nacht gehad. Beestjes over het bed, lek geprikt tijdens je eerste slaap, een slechte airconditioning en als klap op de vuurpijl kwamen er in de badkamer -toen René midden in de nacht moest plassen- een aantal kakkerlakken op het toneel. Weinig slaap dus en na kort overleggen direct geconcludeerd: hier gaan we weg! We besloten midden in de nacht om er nog wel een dag te blijven, maar niet langer dan één nacht te slapen. We schreven ons in voor de boot van vier uur s'middags en checkten uit in de ochtend. We wilden onze reis in Maleisië afsluiten met een aantal topdagen en kregen steeds meer de indruk dat Perhentian veel te bieden had, maar het toch niet de plek was om ruim zes dagen te verblijven.

Middagprogramma

We wilden ondanks de vervelende nacht toch het eiland gaan verkennen en positief afsluiten. We waren er immers net. We kozen ervoor om een privé-tour te boeken om te snorkelen in zee met grote schildpadden. Waar Tijn het water niet in wilde, durfde Sam het wel aan met René. Natuurlijk nadat René al enkele minuten in de zee dobberde. Samen zagen ze maarliefst zes grote 'turtles'. De één was ruim één meter groot, de ander weer wat kleiner. Vanaf de boot - Sam en René onder water- zagen we een schildpad naar boven zwemmen. Prachtig om te zien dat koppie boven water. Onze tweede stop met de boot was op het eiland Marina Bay. Een strandje met enkele hutjes en wat meer toeristen op het strand. We kozen ervoor om even lekker te zonnebaden en te snorkelen. Tijn en Sam wilden eerst niet mee het water in, maar waren 'omkoopbaar' toen we aangaven om naar schelpen te snorkelen. De vele gekleurde visjes die we al heel dicht vanaf het strand zagen, waren prachtig om te zien. Sam keurde het onderwater met zijn Decathlon duikbril goed met het 'picobello' onderwaterteken. Heerlijk enthousiast mannetje is het ook. Rond 13.00 uur zat onze tour erop en sloten we af bij het strand van ons verblijf. Nog even genieten van de prachtige uitzichten en voorbereiden op een tussen verblijf in Kota Bahru waar we een nachtje bleven, voordat we doorvliegen naar Langkawi.

Doorreis naar Kota Bahru

Een volgepakte boot met mensen om weer de overtocht te maken naar het vaste land. Vol gas over de oceaan. De jongens vonden het geweldig. Na een uurtje varen, arriveerden we in Kuala Besut en na het uitstappen, werden we opgewacht door een wat oudere man die ons graag wilde helpen met de tassen, met als tweede doel ons te vervoeren naar ons verblijf. Hij zag René kijken op de Grab-app en vroeg waarom hij daarvoor koos. Hij zei 'Let's make a good price'. Niet veel later hadden we een goede deal en liepen we naar zijn auto. Geen moderne auto, maar zoals de jongens zeiden: papa, kijk dit is een echte roestbak. Ja, dat was inderdaad zo. Het had zijn charme. Een wagen uit de jaren 80 (denken we) met een kilometerstand van 6 ton (!). Ik wist niet dat het kon. We konden erom lachen. Een uiterst vriendelijke man overigens, die we ook wel een ritje gunden. Na vijf minuten onderweg te zijn, stopte hij overigens ineens bij een tankstation. Tanken dus en even wachten. Nee, toch niet. Hij kwam de tankshop en had voor Tijn en Sam een chocoladereep en een flesje water gekocht. Hij vond de jongens zo schattig... Ontzettend lief, waarna onze reis vervolgde.

Aangekomen bij ons verblijf in Kota Bahru voor een korte overnachting om op zaterdag snel door te vliegen naar Langkawi, kregen we de beschikking over een executieve family room. Met andere woorden; lekker luxe met een grote en schone kamer. Toevallig werden we er door de vriendelijke taxi-chauffeur op geattendeerd dat er een grote nightmarket tegenover ons hotel was. Na het avondeten was het dus leuk om erover heen te struinen. De jongens waren blij met een gekochte sleutelhanger en voetbaltenue en wij hadden uiteindelijk een leuke avond!

Na een heerlijke dag reizen we door naar Langkawi!!