Dag 7 doorreis naar Palau Pangkor

Dinsdag 26 juli

Byebye Kuala Lumpur. Wat was dat een belevenis zeg! Van een wereldstad naar een eilandje in de oceaan. Even schakelen.

Na een heerlijk ontbijtje waar de jongens steevast melk met pops pakten, kwam onze taxi keurig om 11 uur voor het hotel. Vlak voor vertrek gingen we nog even snel met een Grab-taxi langs de Decathlon om twee gezichtsnorkels te halen. Ondanks dat de winkel nog niet geopend was, mochten we als 'toerist op doorreis' toch naar binnen glippen. Erg vriendelijk.

De taxirit was er één om snel te vergeten. Een verouderde taxi met allerlei aansluitingen en kabeltjes om maar voorzien te zijn van alle comfort. Heerlijk oldskool. De taxichauffeur kon er ook wat van. Hard remmen en veel en direct gas geven wanneer het kon. René noemde hem al Max Verstappen. Die snapte hij niet. hobbels, dalingen, scherpe bochten enz. Gelukkig duurde de rit slechts 3 uur en sliepen de kids het grootste stuk. Onderweg vroeg Tijn aan Miranda: 'slaapt Sam nog?' Miranda: 'Ja, Tijn'. En hij sloot zijn ogen weer. Sam tien minuten later, dezelfde vraag en precies dezelfde actie.

De taxi uit en weer veel nieuwe indrukken. We hadden nog geen ticket voor de overtocht gekocht, dus we liepen een verkooppunt binnen waar het aankwam op selfservice. Ideaal. Paspoortgegevens inklokken en nog 30 minuten wachten om te boarden. Opvallend waren de vele creaties gemaakt van hout i.c.m. vrolijke kleuren. Tijn en Sam bedachten zich geen moment en gingen met hun eigen fotocamera aan de slag. Leuk om te zien was dat ze op een gegeven moment elkaar ook wilden fotograferen bij een kunstwerk. Het oog van Tijn viel op een tosti in regenboogkleurenkaas. Hij wilde er graag eentje dus samen smikkelen maar!

Na een korte overtocht van 20 minuten, arriveerden we op het eiland Palau Pangkor. Bij de aankomsthal werden we opgewacht door een aantal taxichauffeurs die ons naar ons verblijf (Anjugan Beach Resort) wilden vervoeren. Alleen maar roze taxibusjes. De rit wilden wel tien personen aannemen, maar op de parkeerplaats wees een oudere iemand aan en die mocht rijden. Het leek wel een klaslokaal waar iedereen de vinger op stak bij een vraag. Erg grappig om te zien. Eenmaal bij de taxi zei Sam: 'hey pap, moet je kijken wat een roestbak'. Geen woord aan gelogen. Het kraakte en piepte aan alle kanten, maar iedereen had een eigen bank. Raampjes open en voor 18 RM op naar onze locatie.

Bij ons onderkomen werd de chauffeur erg blij van een kleine fooi en trok bij vertrek zijn beste glimlach tevoorschijn. No thanks mate! We kregen een leuk onderkomen met een beneden- en bovenverdieping. De jongens konden hun geluk niet op. Via een trap naar hun eigen slaapgedeelte. Geweldig vonden ze het. We hadden de uitkijk op het zwembad. Direct de zwembroek aan en plonsen en lol maken in het water. We werden bij het inchecken overigens gewaarschuwd dat er in de ochtenden en avonden apen tevoorschijn kwamen die letterlijk alles pakken wat eet- en drinkbaar is. Overigens geen woord aan gelogen. Daar kwamen een stuk of zes apen aan die even een slokje water namen uit het zwembad en achter elkaar aan liepen te vangen. Ze klommen op de balkons en muren op zoek naar voedsel en vertier. Eentje trok de aandacht omdat hij zo hitsig was, dat hij iedereen van achteren vastpakte 'an public'.

Een leuke tip van een stel Nederlanders die hier al een tijdje zaten, was om de Neushoornvogels -bekend om hun grote gele snavel- te voederen rond half 7 s'avonds. Bij Sunset View Chalet kwamen we aan en gaf een wat oudere man aan om plaats te nemen en te wachten totdat hij zijn voorbereidingen had afgerond. Toen het voedertijd werd, kwam hij tevoorschijn met een bak gesneden bananen en een prikstokje met daaraan een elastiekje. Hij floot alle vogels bij elkaar, waarna hij voordeed hoe je ze als toerist het beste kunt voeden. Banaantje op het stokje, armpjes gestrekt en wonderbaarlijk kwamen de vogels één voor één richting het fruithapje vliegen. Keurig afgericht en waar Tijn en Sam genoten van het ritueel, leken ze er niet bang voor te zijn. Tijn vond overigens dat de vogelliefhebber op opa Rudy leek. Opa heeft namelijk duiven. Haha, ja Tijn als je goed kijkt, lijken er wel meer op opa Rudy in Maleisië. Prachtige vogels overigens en een leuke bezigheid rond het avondeten.

Een leuk restaurant aan het Coral Beach strand op ongeveer 5 minuten lopen van ons verblijf. Goed lokaal en Westers eten op de achtergrond een prachtige zonsondergang. René nam dit keer een rijstgerecht met Rendang, Miranda een pitabroodje met kip. De jongens natuurlijk een pizza Margherita, hun favoriet. De avond werd afgesloten met een leuk gesprek met een stel Nederlanders die hier ook waren met twee jonge kinderen. De nodige reiservaringen kwamen op tafel en ook dat de berichten waren geplaatst op Facebook dat de boot naar Langkawi niet meer ging. Reden genoeg om het even na te trekken toen we eenmaal op bed lagen.

Dag 8 eiland verkennen per scooter

Woensdag 27 juli

Even lekker uitslapen, na een heftige nacht volop met onweer knallen en bliksem. De jongens kregen het wel mee, maar bleven rustig in hun bed liggen s'nachts. We moesten in een tijdsvak ontbijten, zodat het voor het hotel niet te druk werd in de ontbijtzaal. We hadden een keuzemenu en kozen bij het inchecken voor een 'Egg' en 'Waffle' menu. Een heerlijk vers bereid eitje gevuld met groenten en een wafel met chocola, caramel en slagroom. Je moet ervan houden om 9 uur s'ochtends, maar het was met liefde bereid en hartstikke vers.

Opgewekt gingen we op zoek naar een scooter. We wilden twee dagen rondtrekken op het eiland en de dingen bezichtigen. Na het nodige heen en weer gewandeld, kwamen we eindelijk uit -binnen een loopafstand van 100 meter- uit bij iemand die er twee kon verhuren. Op zoek naar brandstof maakten we onze eerste ronde. We begonnen bij het 'floating mosque'. Bij binnenkomst werd ons vriendelijk verzocht om de slippers uit te doen en om te kleden, waarbij we onze huid moesten bedekken. Miranda met hoofddoek. Het had zijn charme... Tijn en Sam konden hun lach niet inhouden. Een aardige man vertelde ons vervolgens iets over de moskee en hun denkwijzen. Zijn kinderen waren er lekker rond aan het spelen, waarbij we gemeen hadden dat ook hij een tweeling had. Nadat we vertrokken, liepen we richting de scooter. Daar zagen wij een scooter met zijspan staan waar een autostoel in bevestigd was, niet wetende dat deze van onze rondleider van de moskee was. We wilden op de scooter stappen en werden ineens aangetikt door één van zijn jongste kinderen. We kregen een trosje bananen voor de terugreis. Erg lief!

Ook reden we langs de Kota Belanda, waar een Nederlands fort stond, een bezoekje. Niet heel erg indrukwekkend (het verhaal erachter wel. Het diende om de piraten op afstand te houden), slechts een stoppunt om even aan te leggen en een rondje te lopen.

We reden verder en maakten nog een mooie ronde langs een Indiase tempel, een Chinese tempel, Pangkor Town, de landingsbaan en Daddy's café om aan te leggen voor een overheerlijke bananen milkshake. Helemaal rondom het eiland met steile hellingen en af en toe een flinke afdaling tussen de rotswanden begroeid met planten en bomen. Beide jongens wilden graag bij René achterop, omdat Miranda niet zo hard durfde te rijden. Sam zei op de vraag of het niet te hard was' papa, het kan mij niet hard genoeg!'. Onderweg zagen we nog apen en honden op de weg voorbijkomen, waarbij Sam ineens zei: Papa kijk! Een baby-aapje. Even stoppen en kijken dus, en ja hoor een baby-aapje! Soms verbazen we erover hoe goed en scherp onze jongens kijken en opletten. Vaak het gevoel dat ze selectief doof zijn als we ze wat vragen, maar oog voor detail. Ja! Soms komen ze verrassend uit de hoek.

Het roer om!

Bij ons hotel was het tijd om te ontspannen. Tegelijkertijd hebben we samen de knoop doorgehakt -na enkele telefoontjes te hebben gepleegd- dat onze route richting Langkawi en Koh Lipe niet doorgaat. Er vaart geen boot naar Koh Lipe en vanwege de noodverordening ook geen boot naar Langkawi. Vliegen kan wel, maar daar passen we voor. Miranda kwam met het goede idee om enkele locaties, waar we nog naar toe gaan (Ipoh en Penang) te verlengen met een dag en daarna te vliegen naar de Perhentian eilanden. Volgens zeggen ook een prachtig gebied. Met een extra ontdekkingsdag op Singapore vertrekken we dan weer naar Nederland.

Daddy's café

De gezellige afsluiter aan de kust deden we dit keer weer over. Sam en Tijn waren met hun vrienden Liam en Fenne uit Lelystad lekker aan het spelen. Van tikkertje tot aan een fort bouwen op het strand met allerlei gevonden attributen. Heerlijk dat plezier vanuit eenvoud. De zon ging onder en we keken terug op een hectische dag waarin we uitkijken naar wat er nog komen gaan. Geen Langkawi, maar de Perhentian!

Morgen nog één dag op Palau Pangkor en dan vrijdag op doorreis naar Ipoh waar wij het pretpark The Lost World of Tambun gaan bezoeken. Een soort Eurodisney tussen de bergen in de jungle waar wij één nachtje verblijven in een heuse tent (!).