Het tijdsverschil in Maleisië is plus zes en dat hebben we vannacht geweten. Althans de jongens sliepen als een roosje, maar wij konden slecht slaap vatten. We waren druk bezig geweest om vervoer te regelen naar Mersing en deden de lampen pas om 1 uur s'nachts uit. Of zou dit ook te maken hebben gehad met alle indrukken? Feit is wel, dat we een prima hotel hadden met uitstekende service en vriendelijkheid aan de balie. De taxi was snel geregeld en stond de volgende ochtend tussen half 8 en 8 uur klaar.

In de ochtend werden we om 7 uur welkom geheten in de ontbijtzaal en keken wij onze ogen uit. Het was er verrassend druk met vooral locals. Althans ze lijken allemaal op elkaar. Kip, rijst, sla en nasi eten in de ochtend? Ja, dat doen ze hier. Ik zag Sam kijken en denken van 'Gatsie!' gelukkig waren er ook Europese producten om uit te kiezen. We kozen voor de veiligheid met toast, gebakken eitje en een pancake. Terwijl we ontbeten aan tafel rond 07.15 uur, bleek de taxi al gereed te staan. Nog even snel het ontbijt naar binnen werken en op naar Mersing. Er werd niet veel genuttigd al zei Tijn nog wel 'proberen is leren, hè mama?', zoals we vaker aan tafel zeggen. We gaan het nog zien de komende dagen. Het zal een mooie uitdaging zijn! Sam vond overigens het (aanmaak)mango fruitdrankje erg lekker!

Ruim op tijd stond de taxichauffeur mr. Foo met zijn Toyota Innova klaar. Bij het instappen van de taxi, liep René op de automatische piloot naar de bijrijders stoel bij de rechterportier. Helaas zat daar nog steeds het stuur. Nog even wennen aan die auto-indeling in Maleisië.

De rit door heuvelachtig gebied, omringd met ontelbare palmbomen en inhalende auto's en motorfietsen.

Boarden Mersing

Twee uur voorboarden arriveerden wij met de taxi in Mersing. Een rustig gebied waar een enkele kaart verkoper ons een ticket probeert aan te smeren. Uiteraard hadden we dit al in Nederland geregeld en nadat we dit uit de tas pakte, bleef hij op afstand. De vriendelijke chauffeur gaf ons nog enkele tips om de tijd te doden en reed daarna terug naar Johor Bahru.

Voordat we gingen boarden nog even de beveiliging vastleggen nadat de beveiliger vroeg of Tijn en Sam een tweeling waren en vervolgens boarden!

Mooie plekken op de ferry van Cateway naar Tioman. Bij het raam met uitzicht over de oceaan. Het water was rustig en het uitzicht eindeloos. Sam gelukkig met zijn nieuwe verrekijker, Tijn druk met zijn fototoestel. Sam; Papa ik zie een onbewoond eiland. Tijn: 'Sam kijk jij maar met de verrekijker, ik sta klaar met mijn fotocamera.' Sam, zie je al wat?'. Onbewust nu al een heel sterk team, al kunnen ze elkaar soms wel wat aandoen.

Wat een feest. Zon, zee en...... Schelpen! Wat waren Tijn en Sam intens blij dat ze lekker op speurtocht konden. Bij aankomst bij het hotel Paya Beach Resort waren ze letterlijk niet meer te bereiken. De ouders van René zouden zeggen Oost-Indisch doof. Miranda: ' Tijn en Sam doen jullie de zwembroek aan? René twee minuten later: Jongens kleden we ons om?'. Nee, op de route van de pier naar het nabij (200 meter) gelegen hotel hadden ze natuurlijk al tal van schelpen gezien en meegenomen in hun handen. De één nog bijzonderder, dan de ander. Nadat eindelijk de zwembroeken aan waren, was het struinen langs het verlaten strand. Alsof we het rijk voor ons alleen hadden. Miranda en ik zeiden het nog hoe eenvoudig ze zich kunnen vermaken met de eenvoud van de natuur. Takken, schelpen beestjes en bloemetjes. Prachtig om te zien. Eenmaal klaar met struinen en met een hongerig gevoel, namen we nog een duik bij het hotel in het zwembad om natuurlijk de schelpen weer op te gaan duiken van de bodem. Alsof we niet wisten dat ze met diploma A en B (Tijn) geen waterratten waren. Het ene bommetje naar het andere volgde.