1: op naar het grote avontuur!

Daar gaan we dan! En of we er klaar voor waren. Al maanden keken we er met elkaar naar uit. Relatief goedkope (€550 p.p) vliegtickets aangeschaft tijdens de tweede lockdown en onder het mom van 'We gokken het er op!' de reisplannen doorgezet. Hoe heerlijk was het vervolgens om wekelijks de reisroute te bespreken en op zoek te gaan naar cultuur, avontuur en rustplekken om met Tijn en Sam een onvergetelijke reis uit te stippelen langs de (grotendeels) westkust van Maleisië.

Schiphol
Na een lange reisdag vanuit het snikhete Nederland naar het hectische Johor Bahru in Maleisië. Vertraging met de trein zorgde dat we op Schiphol ongeveer vier uur de tijd hadden om aan boord te komen van het Lufthansa-toestel dat ons eerst naar Frankfurt vloog. Met een uurtje vertraging, maar met een tussenlanding en tweeëneenhalf uur tussenstop, voldoende om nog even te eten, althans dat dachten we...

Maarliefst vier uur deden we over het traject van bagage inleveren tot aan de douane. Megalange wachtrijen op Schiphol, maar tegelijkertijd dachten we. Dit hoort gewoon bij onze vakantie. Aanpassen aan de situatie, waarbij Tijn en Sam vooral genoten en het op hun eigen manier beleefden. Af en toe een snoepje uitdelen, gratis ijsjes en blikje drinken, loodste ons er prima doorheen. En... Natuurlijk de vele leuke gesprekken met medereizigers in de rijen.

Eenmaal in het vliegtuig keek Sam zijn ogen uit. Van de stewardess mochten ze beiden bij een raampje zitten om het opstijgen en landen voor de eerste keer te ervaren. En hoe gaaf Sam het vond was hoorbaar 'Papa, kijk hoe groot Schiphol is', Papa wat veel voetbalvelden hè?', Tijn moet je kijken, gaaf hè!?, waarna hij koeltjes afsloot met de woorden 'Daaag Schiphol!'

Frankfurt
Na een korte vlucht van een uur, kwamen we aan op Frankfurt Airport. We stapten als laatste uit het vliegtuig, omdat we helemaal achterin zaten. Aangezien we een uur vertraging hadden en de meeste mensen deze vlucht als tussenvlucht hadden, moesten we haasten naar de bus die ons richting de gate leidde, waar ons volgende vliegtuig al klaarstond. Tussendoor hadden we nog even een uurtje om snel naar de Mac Donalds te gaan. Want ja, dat hadden we ze beloofd, bij goed gedrag (chanteren doe we niet )... Was het niet dat bijna alle horecazaken rondom 21.00 uur s'avonds dichtzaten. Een snackhutje met een droog broodje en twee lange knakworsten zorgde voor een beetje vulling. Niemand die erom kraaide. Kraaien deden we wel toen we in de nieuw rij stonden om te boarden. Waar waren de boardingpassen? Ooh nee, René had ze per ongeluk op het dienblad gelegd ... Ze lagen waarschijnlijk in de prullenbak en terwijl de beste man zijn toko aan het afsluiten was, kon René nog net op tijd de boardingpassen uit de prullenbak vissen. Time for boarding!

Van Singapore naar Johor Bahru (Maleisië)
Na een goede vlucht waarin we gelukkig nog een warme pasta maaltijd kregen voorgeschoteld (23.00 uur s'avonds), konden we voordat we gingen slapen nog gezellig samen een filmpje kijken. Na een goede nacht waarin de jongens uitsliepen tot 8 uur s'ochtends, werden we om 9 uur gewekt met een ontbijtje. Een boterham met daaronder een Kittekat. De jongens vonden het heerlijk. De chocola.

Bij het uitstappen werden we met de tram naar de douane en bagageband gebracht. Na de nodige persoonlijke documentatie, waarbij Tijn en Sam te klein waren om goed op de foto te worden gezet, zorgde een bijzetstoeltje ervoor dat ze alsnog voldeden aan de inreisvoorwaarden. Eenmaal bij de aankomsthal, werden we met een uur vertraging opgewacht door JC, onze taxichauffeur van sgmytaxi.com. De opdracht die Tijn en Sam kregen, was 'Ga op zoek naar jullie eigen namen'. De chauffeur zou namelijk met een naambordje klaarstaan. Na de vlotte afhandeling, op naar de taxi. Helaas reden we rond het spitsuur (althans die indruk kregen wij, al weten we niet of dit in Maleisië bestaat) en deden we over een route van normaliter twintig minuten, ruim anderhalf uur. Gezegd moet worden dat de douane controles relatief snel verliepen. De drukte op de weg zat echter tegen. Genoeg redenen om eens goed om je heen te kijken. Wat Tijn opviel was dat het stuur anders in de auto's zaten en het verkeer ook aan de andere kant reed. 'Wat gek hè, papa!?' Terwijl er wel honderden motorfietsen keurig in het voorsorteervak voor motorfietsen afremmen, viel Sam in slaap op de achterbank. In de tussentijd kregen wij een hotspot van de taxichauffeur om alle contacten met het thuisfront te onderhouden.

Crystal Crown Hotel JB

Bij aankomst van een lange trip was het tijd om te ontspannen. Inchecken bij een tussenhotel en op zoek naar een eettentje om de dag afte sluiten. Geen saté van de straat op een legendarisch bromfietsje gemonteerd. Maar tja, wie iets beloofd die moet het ook nakomen, waardoor we eindigden bij de lokale Mac Donalds. Vier menu's voor een tientje ENNN drinken uit een plastic rietje. Dat laatste waren we niet meer gewend. Eenmaal terug in het hotel, zocht Miranda haar telefoon. Nergens te bekennen. Na app-contact met de taxi-chauffeur, kwam die boven water. Hij lag op de achterbank in de taxi. Dit overkomt haar nou nooit... Superfijn dat de taxi-chauffeur rechtstreeks naar het hotel terugreed om een grote glimlach op het gezicht van Miranda te toveren. Een fooi en volgende taxirit bij hetzelfde taxibedrijf hebben we dus maar direct afgesproken.

Snurk...
Eenmaal terug op de kamer moesten we de jongens toch echt manen om te gaan slapen. Zoveel verhalen en indrukken, waarbij morgen ook nog eens de overtocht naar ons eerste eiland gepland staat; Tioman! Expeditie Robinson schijnt er ooit eens te zijn opgenomen... Let's go!!